L.A. Noire

It's a long trip from Sidney to L.A...

Κάποιοι τίτλοι, με το τρόπο τους, απασχολούν τους gamers για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένας από αυτούς είναι το L.A. Noire, το οποίο χρειάστηκε 7 χρόνια για να φτάσει στα ράφια των καταστημάτων, και να φέρει τους gamers αντιμέτωπους με κάτι τελείως διαφορετικό απ'ότι περίμεναν ή έχουν δοκιμάσει. Προς έκπληξη όλων, το L.A. Noire δεν είναι ένα Grand Theft Auto ή Red Dead Redemption τοποθετημένο στο Los Angeles της δεκαετίας του '40, αλλά ένα adventure game με μεγάλη έμφαση στη διήγηση και την παρουσίαση. Καταφέρνει, έτσι λοιπόν, η Team Bondi να επιβεβαιώσει το hype που δημιουργήθηκε; Ή μήπως το Los Angeles αποδεικνύεται πιο... αφιλόξενο απ' όσο περίμεναν οι Αυστραλοί developers;






What makes a man..?

Το L.A. Noire μας φέρνει στο Los Angeles του 1946, αμέσως μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, και μας αφηγείται την ιστορία του Cole Phelps. Ο Phelps, μετά τη θητεία του στον πόλεμο ως πεζοναύτης, επιστρέφει στη πατρίδα του και κατατάσσεται στο αστυνομικό σώμα, προσπαθώντας να αναδείξει τις ικανότητές του και να προσφέρει στο κοινό. Μέσα από μια σειρά διαφόρων υποθέσεων που θα βρεθούν στο δρόμο του, θα παρακολουθήσουμε τη διαδρομή του από απλό αστυφύλακα σε detective της Τροχαίας, των Ανθρωποκτονιών, Ηθών, και τέλος του γραφείου των Εμπρησμών (Arson desk). Στην πορεία της αστυνομικής του καριέρας, ναρκωτικά, απατεώνες, δολοφόνοι, και πολλά θύματα θα καθορίσουν την θητεία του, αλλά και τον ίδιο τον Phelps σαν άνθρωπο.

It's how you play the game.

Σαν υπηρέτης του... νόμου, ο Phelps έρχεται αντιμέτωπος με διάφορες υποθέσεις, οι οποίες χρειάζονται την επέμβασή του. Έτσι, κάθε φορά, του ανατίθεται μια αποστολή από τους ανωτέρους του και από εκείνο το σημείο και μετά, είναι στο χέρι μας να δράσουμε με τον τρόπο που κρίνουμε εμείς καταλληλότερο. Το gameplay βασίζεται στην εξιχνίαση των υποθέσεων μέσα από τη συλλογή στοιχείων και την ανάκριση μαρτύρων. Έτσι θα περάσουμε την πλειονότητα του χρόνου μας, κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής μας με το παιχνίδι.





Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε έναν τόπο εγκλήματος/ενδιαφέροντος, σε ένα προκαθορισμένο χωρο-πλαίσιο υπάρχει μια πληθώρα στοιχείων που θα χρειαστεί να ανακαλύψουμε και πιθανότατα να εξετάσουμε λεπτομερέστερα. Αυτά μπορεί να είναι οτιδήποτε, από ένα κουτί σπίρτα μέχρι ένα πορτοφόλι ή ένα πιθανό φονικό όπλο, ακόμα και τη σωρό του ίδιου του θύματος. Η κίνησή μας μέσα στο χώρο γίνεται απρόσκοπτα, ενώ το ίδιο το παιχνίδι φροντίζει να μας βοηθάει στην εξεύρεση των στοιχείων, μέσα από δονήσεις του gamepad, ηχητικά σήματα, και μια μουσική που παίζει διακριτικά στο background. Όταν συλλεχθούν όλα τα στοιχεία, τότε ο Phelps έχει στα χέρια του ότι χρειάζεται για να ανακρίνει τους τυχόν υπόπτους ή μάρτυρες.

Κάθε φορά που ανακρίνουμε κάποιον, θα πρέπει να αποφασίσουμε αν λέει την αλήθεια ή ψεύδεται στην ερώτηση που του/της έχουμε κάνει. Σε αυτό θα μας βοηθήσουν είτε τα στοιχεία που έχουμε μαζέψει, είτε η ίδια η έκφραση του υπόπτου. Αν αποφασίσουμε πως λέει την αλήθεια, τότε μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια άλλη ερώτηση, ενώ εαν αποφασίσουμε πως λέει ψέμματα μπορούμε είτε να τον κατηγορήσουμε πως ψεύδεται, παραθέτοντας τα στοιχεία που τον διαψεύδουν, είτε να αμφισβητήσουμε τα λεγόμενά του, προσπαθώντας να βρούμε κάποια αντίφαση στα λεγόμενά του. Οι ανακρίσεις θα μας αποκαλύψουν είτε καινούριες τοποθεσίες που πρέπει να επισκεπτούμε, είτε καινούριους υπόπτους, και τελικά τον ένοχο.





Τα σημεία “καθαρής” δράσης στην ιστορία είναι ελάχιστα, και αυτά συνήθως εμπεριέχουν κυνηγητά με το αυτοκίνητο ή με τα πόδια, όπου θα πρέπει να ακινητοποιήσουμε τους υπόπτους, και μάχες με όπλα ή και γροθιές, σε ένα περιορισμένο βαθμό. Εδώ, η κίνηση των χαρακτήρων -αλλά και η συμπεριφορά των αυτοκινήτων, γενικότερα- είναι φυσική και ρευστή, αλλά δεν έχει την αμεσότητα ενός action game. Το ίδιο το παιχνίδι μας δίνει τη δυνατότητα να προσπεράσουμε τις σκηνές δράσης και να συνεχίσουμε την αφήγηση, επιστρέφοντας στους ήρεμους ρυθμούς. Αυτό το μοτίβο δράσης ακολουθούν και κάποια random side missions, τα οποία αναλαμβάνουμε κατά τη διάρκεια των διαδρομών με το αυτοκίνητο, και συνήθως περιλαμβάνουν την επέμβαση σε κάποιο έγκλημα σε εξέλιξη και τη σύλληψη των κακοποιών.

Όλα αυτά σίγουρα φαίνονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα -και είναι-, αλλά θα πρέπει να επισημανθούν κάποια σημεία. Η συλλογή στοιχείων και η κατηγορία ή όχι των υπόπτων μπορεί να δίνει την αίσθηση της ελευθερίας και της επιλογής της τροπής που θα ακολουθήσει η κάθε υπόθεση, αλλά το ίδιο το παιχνίδι φροντίζει με τον τρόπο του σε κάθε φάση να μας καθοδηγεί και να μας βάζει στο σωστό μονοπάτι προς την επίλυση της υπόθεσης, ακόμη και αν έχουμε κάνει λανθασμένες κατηγορίες ή ελλιπείς έρευνες. Σε δεύτερη φάση, μπορεί μια μεγάλη έκταση του Los Angeles του 1946 να είναι στη διάθεσή μας, αλλά η πόλη ουσιαστικά δεν έχει να μας προσφέρει την παραμικρή αλληλεπίδραση. Τέλος, το gameplay μπορεί σε κάποια φάση να κουράσει και να θεωρηθεί επαναλαμβανόμενο, κυρίως λόγω της έλλειψης δράσης και του συγκεκριμένου μοτίβου που πρέπει να ακολουθήσουμε στις περισσότερες περιπτώσεις.



A city on the verge of greatness...

Τεχνικά, το παιχνίδι κινείται σε υψηλό επίπεδο. Τα textures –στην πλειονότητα των περιπτώσεων- είναι πολύ καλής ποιότητας και η πόλη του Los Angeles αναπαριστάται πολύ όμορφα, με μεγάλη πιστότητα, αποδίδοντας την ατμόσφαιρα των 40's με εξαιρετικό τρόπο. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στην παρουσίαση, που θυμίζει film noire άλλων δεκαετιών, ενώ δίνεται και η δυνατότητα να παίξουμε το παιχνίδι σε ασπρόμαυρο. Η τεχνολογία MotionScan που χρησιμοποιήθηκε για τα facial animations (με 32 κάμερες υψηλής ανάλυσης να καταγράφουν τις εκφράσεις των προσώπων των ηθοποιών) μας δίνει ένα αποτέλεσμα που όμοιό του δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ σε παιχνίδι, και σίγουρα θα χρησιμοποιηθεί σε πολλές μελλοντικές κυκλοφορίες. Δυστυχώς, σε αρκετές περιπτώσεις, παρατηρούνται πτώσεις του frame rate, ενώ πολλές φορές τα animations των χαρακτήρων -εν αντιθέσει με τα πρόσωπα- είναι κάπως άκομψα και δύσκαμπτα.

Όσον αφορά τον ηχητικό τομέα, το L.A. Noire διαπρέπει. Το voice over (που ξεπερνάει τις 20 ώρες) είναι καταπληκτικό και πάντοτε εύστοχο, χωρίς να ακούγεται ποτέ εκτός τόπου και χρόνου, ενώ τα ηχητικά εφέ αποδίδονται αρκετά καλά. Εκεί που ο τίτλος εντυπωσιάζει είναι στη μουσική του επένδυση, με τη κομμάτια που παίζουν -licenced και μη- να κλέβουν τη παράσταση. Πάντα συνοδεύοντας μας, και συμβάλλοντας στη γενικότερη ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, η μουσική δεν πρόκειται ποτέ να μας δημιουργήσει αρνητική εντύπωση.






Welcome to the City of Angels.

Εν κατακλείδι, το L.A. Noire σίγουρα είναι μια εξαιρετική προσπάθεια, με την αναπαράσταση του Los Angeles και την εξαιρετική τεχνολογία MotionScan, αλλά η προσπάθεια αυτή δεν εγγυάται ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα για όλους. Οι εξιχνιάσεις των υποθέσεων και οι ανακρίσεις, σε συνδυασμό με την πολύ καλή -μα αργή- πλοκή, αλλά και περιορισμένη δράση, φτιάχνουν ένα παιχνίδι ενδιαφέρον, μα και συνάμα κάπως υποτονικό και επαναλαμβανόμενο.

Η Rockstar φαίνεται πως πήρε ένα μεγάλο ρίσκο, το οποίο απ'ότι φαίνεται απέδωσε. Το L.A. Noire είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους και ξεχωριστούς τίτλους που έχουμε δει – και θα αργήσουμε να ξαναδούμε. Όσοι θέλουν να δοκιμάσουν κάτι καινούριο, που κινείται σε πιο ήρεμους ρυθμούς από τα συνηθισμένα, καθώς και όσοι απολαμβάνουν περισσότερο την αφήγηση σε ένα παιχνίδι, μπορούν να προχωρήσουν άφοβα και δε θα απογοητευτούν. Οι fans των action games και όσοι περίμεναν ένα GTA στα '40s μάλλον θα το βρουν βαρετό, χωρίς να μπορεί να τους προσφέρει πολλά πράγματα.

Τελικά το L.A. Noire μοιάζει πολύ με τον κόσμο που αφηγείται... θα το θυμούνται όλοι, αλλά ο καθένας για τους δικούς του λόγους...